Het afgelopen jaar heb ik mijn grootste passie (muziek) opgetild tot een hoger niveau. Ondertussen is mijn persoonlijke cd-collectie uitgegroeid tot 51 exemplaren, waarvan ik de meeste op slechts een jaartje tijd bij elkaar heb gesprokkeld. Hiertussen zitten 3 cd’s die ik van Rough Trade heb ontvangen, als verjaardagscadeau van mijn nonkel. Even ter info: Rough Trade is een Engels onafhankelijk platenlabel dat nog onbekende bands een duwtje in de rug wil geven. Zij selecteren elke maand een ‘album of the month’ en dit krijg je dan via de post opgestuurd. Hierbij heb ik ‘Veronica Falls’ leren kennen, een jonge band die vooral indiepopsongs maakt. Daarom heb ik de recensie van hun debuutplaat gekozen, die ik in het tijdschrift ‘Humo’ vond,  omdat het altijd fijn is dat zulke muziek ook eens in Vlaanderen wordt gepromoot.

Veronica Falls – Veronica Falls

Humo,  Zaterdag 29 oktober 2011

Er zijn zo van die platen die je in een vlaag van nostalgie uit een rommelmarktbak vist en die vervolgens wekenlang al je luistertijd opsouperen, terwijl er op je harddisk een ziljoen even hotte als coole downloads op hun beurt staan te wachten.

7362_catalogue_11778_detail.jpg

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4

Toptracks:

  • Found Love in a Graveyard
  • Bad Feeling

‘Veronica Falls’ is zo’n plaat. Dat het hier om het spiksplinternieuwe debuut van een Schots-Londens kwartet gaat, is een detail: hun héérlijk snedige indiepopsongs liggen immers helemaal in de lijn van de klassieke sound van al te lang vergeten groepjes als The Shop Assistants en The Vaselines.

Voorts hoorden we ook The Wedding Present terug (in de gitaren die nerveus door ‘Right Side of My Brain’ en ‘The Fountain’ jakkeren), een baslijn van de Pixies en de typische zang van The Bats (in ‘Stephen’), en zelfs The Velvet Underground (ze geven de surfpop van ‘Come On Over’ een lijkbleek New Yorks kleurtje).

Drie luisterbeurten later ontdek je dat de zanglijnen van Roxanne Clifford – en hoe de stemmen van de andere bandleden ermee verweven zijn – minstens even diepe wortels hebben in de Engelse folktraditie. En dat Clifford, van wie we nog steeds niet weten of ze nu naïef en onschuldig dan wel afstandelijk en koel is, in zowat élke song over dood en ander onheil zingt.

Vriendjes halen het eind van de winter niet of blijken eigenlijk geesten te zijn. ‘Misery’ wordt begroet als een oude vriend. Een beroemde krijtrots is opeens een afstapje voor zelfmoordenaars (‘Beachy Head’). En het strafst van al: uit al die ellende destilleert Veronica Falls schijnbaar moeiteloos het ene na het andere duivels catchy popliedje. ‘Found Love in a Graveyard’ lopen wij nu al wékenlang voor ons uit te zingen, en ‘Bad Feeling’ is zelfs zonder meer één van onze favoriete singles van het jaar.

Als wij zestien waren, hing de muur boven ons bed al vol posters van dit groepje; nu beperken we ons noodgedwongen tot een button aan de binnenkant van ons dagelijkse maatpak. Ons vinylexemplaar van ‘Veronica Falls’ is besteld: we kijken er nu al naar uit om de plaat over vijfentwintig jaar toevallig te herontdekken.